zondag 24 juni 2012

Experiment stopt

Dienstmededeling:

Het experiment waarbij ik ook mijn falen op dit blogje vermeld stopt bij deze. Twee redenen:
  1. Na een mislukking wil ik het liefst bezig met iets wat wel lukt. Er over nadenken om het in een bogje te verpakken is dan niet handig (zie vorige blogje). Leren van mijn fouten doe ik zeker, maar dat is wat anders dan er een verhaaltje over typen;
  2. Ik ben echt enorm slecht in in mijn eentje relativeren, wat resulteert in dramatische blogposts die één gesprekje later ineens redelijk belachelijk lijken.
Dinsdag hebben we weer vergadering, dan zal ik wat meer loslaten over het projectje :)

Zwakte?

Het was mijn doel om op dit blogje niet alleen de dingen neer te zetten die goed gaan, maar ook de worstelingen die ik tegenkom bij het tot stand komen van het project waar ik nu mee bezig ben. Dat klinkt al een nobel streven, maar eigenlijk is het nog best lastig. Bij alles wat verkeerd gaat ga ik nu reflecteren en nadenken over hoe ik dat in een blogje kan samenvatten.

En dat is best confronterend en lastig, moet ik zeggen. Want het gaat allemaal niet enorm op rolletjes. Het basisontwerp is er, daar houd ik ook aan vast, maar ik wil te veel, te snel, ben snel gedemotiveerd, te perfectionistisch, en als alles dan in elkaar zit en het werkt niet... Dan baal ik.

Nu weet ik dat dit gewoon onderdeel is van het proces, niemand is zo perfect dat alles goed gaat en daarom had ik ook het plan opgevat om die ervaringen ook te delen. Maar toen ik een video van een niet-werkend resultaat op YouTube zette voelde dat op de één of andere manier niet helemaal tof. De wereld laten zien dat ik een prutser ben. Dan had ik liever nog wat aanpassingen gedaan totdat het wel werkte.

Dit weekend is er bijzonder weinig uit mijn handen gekomen, een paar baaldagen, wat te veel geconfronteerd met wat er niet goed gaat, dinsdag weer vergadering en dan wil ik toch wel wat laten zien.

Het grappige is dat het hele idee van twee apparaten nog steeds in mijn hoofd zit. Het blijkt dat ik die sterkere servo's die ik besteld heb alleen voor het horizontale draaien nodig heb en dat het verticale deel ook met zwakkere servo's kan. Qua onderdelen heb ik alles dus in huis. En daarnaast, ik denk er ook aan om mijn huidige versie (die ik al van voren af aan opnieuw begonnen ben) weer te herbouwen maar nu met wat meer precisie. Het idee wat ik in mijn hoofd heb staat nog redelijk sterk overeind en het feit dat het allemaal nog wat slordig en amateuristisch is zie ik als een behoorlijk probleem, totdat ik er aan denk dat ik tot voor een maand geleden nog geen eens een figuurzaag of een decoupeerzaag had en nul komma nul ervaring had.

Het is dus een kwestie van kijken naar wat ik bereikt heb, niet naar wat mislukt is. Want mislukkingen zin er altijd, tussen elk idee en elk resultaat zitten mislukkingen, verkeerde afslagen, stomme fouten, enzovoorts. En pas als je dat begrijpt krijg je het voor elkaar om een idee in een eindresultaat om te zetten. Denk ik.

En weer denk ik: Waarom zet ik dit op internet? Waarom laat ik mezelf niet beter zien dan ik ben, door alleen mijn successen te delen? Simpel: omdat dit mijn proces is.

Een paar foto's:

Dit was het houten kastje waar alles in zou komen. Alleen lag het kantelpunt vooraan waardoor het op te tillen gewicht behoorlijk hoog werd. Daarnaast werd het allemaal net te groot voor het uiteindelijke doel wat ik er mee had. Later heb ik deze versie om zeep geholpen en ben ik opnieuw begonnen, maar dan met het kantelpunt wat verder naar achteren.



Het mechaniekje voor de verticale beweging. Het concept is er, de zwakke servo kan dit aan, maar de speling tussen de tandwielen is te groot waardoor hij het gewicht net niet kan tillen...


Dit is met diaprojector. Het werkt hier net wel, maar toch niet helemaal.


Probleem is dus dat als je het ding draait, het zwaartepunt ook verschuift waardoor het allemaal net niet werkt.

Zoals het er nu naar uitziet moet ik het hele paneel inclusief tandwielen opnieuw maken, maar dan wat beter uitgemeten en met minder speling. Als het goed is ben ik dan klaar en kan ik met mijn andere duizend ideeën beginnen.

Maar nu even niet, nu even formule 1 kijken en nog even zien wat ik verder vandaag ga doen.

maandag 18 juni 2012

Blogs, Twitter en Facebook

Het blijft grappig hoe verschillend ik ben in verschillende omgevingen. De afgelopen weken kwam ik er (weer) achter dat dat online ook zo is. Op weblogjes voel ik me prima, Twitter is helemaal mijn ding, maar op de één of andere manier ligt Facebook me blijkbaar helemaal niet. Ik zie alles van iedereen, iedereen ziet alles wat ik doe, ik reageer daar gewoon slecht op. En niet dat ik dan maar minder zeg, het is meer dat ik dan een flapuit word en het me allemaal niet zo veel meer kan schelen. En me schuldig voel over wat ik allemaal weet van iedereen.

En daarnaast, internet moet voor mij een weerspiegeling van mijn sociale leven zijn, niet een alternatief daarvoor. Op een bepaald moment leken mensen die ik al maanden niet gesproken heb heel dicht bij me te staan omdat ik meerdere keren per dag updates van ze zag, en vergat ik weer dat ik ook een heel aantal vrienden heb waar ik op de fiets bij op bezoek kan.

En hoe begint zoiets? Je meldt je aan op Facebook, beetje tegen mijn wil maar alles gebeurt daar dus je 'moet' wat. Daarna installeer je een Facebook-notificatie-programmaatje voor je computer, koop je een iPhone, een iPad, installeer je daar de Facebook apps op en zodoende heb je je sociale netwerk overal en altijd bij je.

De apps zijn verwijderd, facebook is voor mij eventjes gereduceerd tot een website. Mijn berichten die je er leest zet ik er automagisch via Twitter op. En wil ik een keer iets met de wereld delen dan schrijf ik een blogje. Want blogjes zijn veel leuker. Daar moet je voor zitten, daar maak je werk van, dat wordt alleen gelezen door mensen die op een link klikken.

maandag 11 juni 2012

Lief dagboek

Goed. Zaterdag weer aan de knutsel geweest, draaiplateau's, grotere houten plateaus uitgezaagd, blijken mijn servo's dat niet helemaal te trekken. Dus heb ik zaterdag sterkere servo's besteld. A 30 euro per stuk. Auw.

Nu had ik nog niet vermeld dat het mijn idee was om twee identieke apparaten te maken die met elkaar samenwerken. Uiterlijk worden ze 100% identiek, alleen krijgen ze andere software. Alleen nu ik aan materiaal alleen al per stuk al boven de 100 euro ga zitten en de deadline begint te naderen en ik al heel wat features heb geschrapt wordt het wel een beetje heel duur en onhaalbaar...

Daar komt bij dat vooral wat betreft houtbewerking voor mij alles nieuw is, en wat betreft elektronica eigenlijk ook. Ik heb een enorm idee in mijn hoofd, maar het project vordert met hele kleine stapjes. Ik ben er nog niet helemaal over uit of dat nou leuk of jammer is. Aan de ene kant is het jammer, in augustus heb ik hooguit de basis af en nu moet ik misschien het tweeling-idee ook al overboord gooien en met één apparaat verder, maar het is ook weer mooi om te zien hoeveel werk er eigenlijk in gaat zitten, het wordt zo wel meer 'je kindje', om het zo te zeggen.

Eigenlijk merk ik dat op mijn werk (ik ben software-ontwikkelaar) ook, dan heb ik een heel helder idee in mijn hoofd en ben ik zo weer een dikke maand onder de pannen voordat ik iets hebt, en dat is dan alleen maar mogelijk nadat ik dingen hebt moeten schrappen of serieus heb moeten heroverwegen. Het oorspronkelijke idee zit er dan nog wel in, maar niet zoals ik het van te voren had gezien.

En dit is dus precies hetzelfde. Alleen dan met meer disciplines, en met fysieke materialen. Dat geeft er wel een extra dimensie aan.

Maar goed, de volgende stappen waar ik de komende week wel weer zoet mee zal zijn zijn:

  • Een kistje maken met een beweegbare bovenkant. Ga er maar aan staan zonder enige ervaring. Komt nog best veel bij kijken. En er zijn vooral ook zoveel mogelijkheden. En met mijn perfectionistische hoofd wil ik het natuurlijk altijd weer zo moeilijk mogelijk doen.
  • Een manier vinden om onderhoud makkelijker te maken. De Arduino en de rest gaan in het kistje, maar ik moet er wel makkelijk bij kunnen.
  • Iets met een tandheugel voor de verticale beweging van de projector. Heb ik een redelijk helder idee over, maar de vijf pogingen die ik vandaag ondernomen heb om iets te maken strandden allemaal in twijfels en nieuwe tekeningetjes van hoe het misschien beter zou kunnen. En dan is het nog maar de vraag of de servo dat allemaal aankan.

Morgen komt meneer de postbode met de nieuwe onderdelen, morgenavond heb ik tijd om te knutselen, mijn vierkante meter multiplex is op dus morgen ook nog even langs de bouwmarkt, ik denk dat die servo's overmorgen nog steeds in het plastic zitten.

Goed. Heb ik in dit verhaaltje iets nuttigs gemeld? Nee, niet echt. Tenminste, alleen maar over hoe het proces verloopt. Denk denk denk, ik had net en nuttig paragraafje in mijn hoofd, maar die is nu weg.

zaterdag 9 juni 2012

Pruts!

Misschien wel de belangrijkste reden om dit blogje weer nieuw leven in te blazen is omdat er de afgelopen tijd weer eens een deurtje in het enorme gebouw van mijn leven open is gegaan en dat deurtje heet creativiteit.

Waar begint het verhaal? Bij een hoofd met duizen ideeëen, alleen die ideeëen kwam nooit van de grond want met dat ik een idee kreeg had ik weer duizend nieuwe, en zonder duidelijk doel had ik niet iets om naar toe te werken. Totdat ik in augustus vorig jaar over Freakstock in Duitsland liep en daar allemaal creatiefdingen zag die ook nog eens door christenen gemaakt werden. Daar werd ik ineens heel blij van. En toen kreeg ik ideeën over wat ik op dat festival zou willen doen (maar dan vanuit mijn achtergrond van techniek, elektronica, fotografie en software), alleen wel met in mijn achterhoofd het idee dat het hoogstwaarschijnlijk bij een idee zou blijven.

Nu heb ik in mijn omgeving nogal veel christelijke creatiefmensen, en ook vrienden die op Freakstock wat werkjes exposeren en zo ben ik een keer met ze aan het praten en kom ik er achter dat mijn ideeëen best wel bij hun ideeën aansluiten en zo beland ik in hun projectje en ga ik dingen laten bewegen en licht laten geven en meer leuke dingen doen.

Eigenlijk zou ik dit allemaal stil moeten houden totdat het helemaal af is, maar ik merk dat ik per stapje die ik zet helemaal happy word, zelfs als dat stapje nog geen tien procent is van het perfectionistische idee wat ik in mijn hoofd heb. Wat ik te vaak zie is dat je alleen eindproducten ziet en de moed je in de schoenen zakt omdat het allemaal zo onbereikbaar lijkt. Terwijl alle begin moeilijk is en het één van de belangrijkste dingen is om het lef te hebben om te falen. Zie dit artikel genaamd How to Stop Sucking and Be Awesome Instead. De eindconclusie van het artikel is:

The only thing preventing us from being awesome is our own fear of sucking.

En daar gaat het om. Kom ik nu achter. Ik heb een idee in mijn kop. Een enorm idee. Ik kom elke avond en elke zaterdag dat ik er mee bezig ben een stapje verder. Ik leer constant nieuwe dingen. Als ik een avondje geen zin heb dan ga ik een avondje tv kijken. Dat idee blijft wel en is zo sterk dat ik er op kan vertrouwen. En er is een deadline. Of ik op die deadline mijn hele idee heb verwezenlijkt? Geen idee. Dat zie ik twee weken voor die tijd wel. Dan ga ik afronden wat ik dan heb. Is dat 30% van mijn idee? Prima. Ik heb genoten van het proces, ik heb iets neergezet terwijl ik in de eerste 32 jaar van mijn leven alleen maar vond dat ik toch nooit zo goed was als die 'artiesten' en die 'kunstenaars' die ook ooit ergens zijn begonnen.

Op dit moment zijn jullie, mijn lieve lezertjes, natuurlijk hartstikke nieuwsgierig naar waar ik mee bezig ben. Het einddoel zit in mijn hoofd en blijft lekker geheim. Alhoewel ik het wel aan een aantal mensen heb verklapt, maar niet hier. Ik laat hier alleen zien wat ik doe. De rest mogen jullie er omheen verzinnen.

Het plan was dus om dingen te laten bewegen en met software aan te sturen. Waar kom je dan op uit? Precies, op de Arduino!

Ergens in 2009 (of was het 2008?) heb ik twee van die apparaatjes gekocht, er wat mee gespeeld en ze daarna een paar jaar stof laten verzamelen. Dus mijn recente ervaring was nada en ik moest ergens beginnen. Met een Etch-A-Sketch programmaatje die via de seriële poort twee potmeters uitleest en die in een Processing-programmaatje lijntjes tekent:

Leuk. Dat werkt. En het laat zien dat je met een Arduino dus analoge inputs uit kunt lezen en op basis daarvan dingen kunt doen. Mijn bureau is inmiddels niet meer de computer-en-willekeurige-zooi-plek die het de afgelopen jaren was...

Maar er moest iets gaan bewegen. Dus ik loop een stoffige modelbouwwinkel hier in Zwolle binnen en haal twee modelbouw-servo's. Ik programmeerpruts er wat omheen en dit is het resultaat:

Bureau wordt meer en meer puinhoop...

Potmeter als input, servo als output, Arduino heeft (een piepklein beetje) werkgeheugen, voila!. Maar, als je een potmeter kunt gebruiken, waarom dan geen lichtgevoelige weerstand? Ondergetekende stapt op zijn fietsje, gaat naar de lokale electronicawinkel en haalt een paar van die dingetjes op, met dit resultaat:

Leuk. Alleen ik wil iets groots laten bewegen (hint: het projecteert dia's. Verder zeg ik niks). Dus ik moet iets mechanisch hebben wat ik zelf kan maken. Idee: hout. Zelf dingen ontwerpen en uitzagen. Voor het eerst sinds handenarbeid op de middelbare school. Dus ik begeef me naar de bouwmarkt, koop alles wat ik nodig denk te hebben (figuurzaag, potloden, lijm, dat soort zaken), kom thuis, blijk nog veel meer nodig te hebben, ga weer naar de bouwmarkt en zodoende ben ik drie dagen later ongeveer vierhonderd euro armer, maar heb ik wel een mooie set gereedschap. En ga ik aan het zagen. Wat nog niet meevalt. Een schattig klein houten tandwieltje. Een kwartier eerder nog een onopvallend stuk hout zonder een flauw idee dat hij ooit tandwiel zou worden:

Met behulp van deze houten-tandwiel-generator. Ontwerp tandwiel, print uit, plak op hout, zaag uit. Heel leuk, alleen het duurde even voordat ik de smaak te pakken had...

Klein tandwiel stuurt grood tandwiel aan:

Met als resultaat:

En nog een stapje verder pruts ik er een oude Commodore 64 joystick aan en is dit het huidige resultaat:

Inmiddels heb ik wat grotere tandwielen uitgezaagd, is de postbode langsgekomen met twee fatsoenlijke draaiplateau's en kan ik weer verder knutselen...

Nog een herstart!

Goed. En toen kwam het onderwerp 'Weblogs' ter sprake en kwam ik met de opmerking dat weblogs behoorlijk 2007 zijn. In 2007 had ik een blog die daarna een stille dood stierf. De inhoud staat nog steeds online (Hier) en laatst begon ik de verhaaltjes die ik toen met de wereld deelde door te lezen en vroeg ik me af waarom ik dat niet meer doe.

Momenteel speelt mijn online leven zich af op Facebook en Twitter en het zal mijn Facebook-vrienden niet zijn ontgaan dat ik de laatste tijd een beetje gefrustreerd ben over de wijze waarop Facebook met mijn privacy en de privacy van mijn vrienden omgaat. En dan bedoel ik niet dat ik me zorgen maak over wat Facebook doet met mijn gegevens (alhoewel ik me daar best druk over zou kunnen maken), nee, ik bedoel dat ik standaard in mijn timeline veel te veel zie over wie wat doet. Mijn idee is nog steeds dat ik zelf wil bepalen wat ik deel met anderen en dat is op het moment niet het geval. Het liefst zie ik in mijn timeline een lijst met dingen die die ander expliciet met mij of iedereen deelt. De rest gaat me niks aan. Hoef ik niet te weten.

Dus. En toen kwam ik mijn oude blogje tegen en zag ik op welke manier ik het bizarre jaar 2007 met de buitenwereld deelde. Nu ben ik al een paar dagen bezig om daar een leuke term voor te vinden, maar dat lukt niet echt. Het is te vergelijken met een improvisatie op muziek, maar dan alleen de geëmproviseerde noten. Snap? Ik zie het hele plaatje, jullie zien alleen wat los fladderende verhaaltjes. De dingen die ik wil delen vanuit mijn warrige hoofd. Ik heb genoten van het lezen van mijn oude blogje. Is dat narcisme? Dan ben ik een narcist. So be it. Ik vind het sowieso stom dat je in deze maatschappij je eigen werk niet goed mag vinden.

Ik wil hier uitwijden over 2007 omdat mijn leven nu weer zo voelt, maar dat doe ik niet. Lekker puh.

Op het moment heb ik een aantal verhaaltjes in mijn hoofd zitten (eigenlijk duizend, maar goed) en die ga ik hier vandaag allemaal neerplempen. Of niet. Want de postbode komt zometeen met een pakketje waardoor ik verder kan knutselen en dan gaat dat voor. Maar dat zie ik dan wel.