Ik beoefen de denkkunst, dus sleept bij mij ieder grondbeginsel dadelijk een ander nog fundamenteler principe achter zich aan en zo verder tot in het oneindige. -- FM Dostojewski
Goed. Ik stond daar in Ierland zomaar bovenop een berg. Met fotocamera en statiefje. En ik dacht: hee, waarom maak ik niet in plaats van een foto een video van tien minuten? En aldus deed ik. een hd-video van tien minuten van een landschap die constant in beweging is omdat de wolken bewegen. Ik zeg: bekijken in HD, op full screen:
Ik heb nog een paar van dergelijke video's liggen, maar ik weet nog niet precies wat ik er mee moet doen. Een paar hersenspinseltjes:
Meditatiemateriaal voor mensen die te lui zijn om zelf een berg op te klimmen. Je voelt je spieren en de wind niet, maar het is in ieder geval meer dan een foto.
Jullie verzinnen er een soundscape onder want YouTube raakte helemaal in paniek omdat er geen geluid onder het filmpje zat. En niet met versnelde video, het gaat er om dat het tien minuten duurt en real-time natuur is.
Heeft iemand een ander leuk idee om met dit soort video's te doen?
Mensen zijn rare dingen. Of misschien ben ik een raar mens. Kan ook. Twee nachten in een tentje wegwaaien op een piepklein eilandje ergens in de Atlantische oceaan. Inishbofin heet het eilandje. Beetje regen, beetje droog, beetje foto's maken.
Goed. Van 21 augustus tot 4 september fietste ondergetekende door het westen van Ierland. Best heuvelachtig daar. En mooi.
De foto's heb ik opgedeeld in een aantal series. Hier serie 1, patroontjes die eigenlijk niet zo veel met Ierland te maken hebben (klik voor groot want dan nog mooier):
Bam! En toen was het twee en een halve maand later. En wat voor maanden waren het. Heel erg hard gewerkt aan de machine en uiteindelijk op het Freakstock Festival en XNoizz Flevo Festival gestaan. Heel gaaf, van een afstandje kijken hoe mensen er op reageren, stelletjes waarvan zij naar de dia's kijkt en hij met een vraagteken boven zijn hoofd drie rondjes om het apparaat loopt, heerlijk.
Op Freakstock zag het er zo uit:
Twee weekjes later op Flevo:
Zoals jullie kunnen zien is het apparaat nogal anders dan wat ik in mijn vorige blogjes liet zien. Uiteindelijk zijn het twee bakken geworden ('twee' klopte dus :P), maar is het meer een siamese tweeling geworden. Het plan was eigenlijk om twee van deze apparaten te maken maar dat was zo belachelijk veel werk dat ik al lang blij was dat dit apparaat het (bijna) twee festivals had volgehouden.
Het apparaat (die inderdaad nog steeds geen naam heeft) bevat zes servo's, vier relais (waarvan twee worden gebruikt), één Arduino, twee draaischijven, vier kogellagers, veel hout en een hele bak werk.
Ik ben zelf nog een beetje verbaasd over wat er het afgelopen halfjaar allemaal is gebeurd en waar ik nu ineens sta en de nieuwe ideeën borrelen alweer in mijn hoofd. Volgend jaar ga ik sowieso weer iets doen op Freakstock en ik ben ook al met andere dingen bezig, dus stay tuned!
Het experiment waarbij ik ook mijn falen op dit blogje vermeld stopt bij deze. Twee redenen:
Na een mislukking wil ik het liefst bezig met iets wat wel lukt. Er over nadenken om het in een bogje te verpakken is dan niet handig (zie vorige blogje). Leren van mijn fouten doe ik zeker, maar dat is wat anders dan er een verhaaltje over typen;
Ik ben echt enorm slecht in in mijn eentje relativeren, wat resulteert in dramatische blogposts die één gesprekje later ineens redelijk belachelijk lijken.
Dinsdag hebben we weer vergadering, dan zal ik wat meer loslaten over het projectje :)
Het was mijn doel om op dit blogje niet alleen de dingen neer te zetten die goed gaan, maar ook de worstelingen die ik tegenkom bij het tot stand komen van het project waar ik nu mee bezig ben. Dat klinkt al een nobel streven, maar eigenlijk is het nog best lastig. Bij alles wat verkeerd gaat ga ik nu reflecteren en nadenken over hoe ik dat in een blogje kan samenvatten.
En dat is best confronterend en lastig, moet ik zeggen. Want het gaat allemaal niet enorm op rolletjes. Het basisontwerp is er, daar houd ik ook aan vast, maar ik wil te veel, te snel, ben snel gedemotiveerd, te perfectionistisch, en als alles dan in elkaar zit en het werkt niet... Dan baal ik.
Nu weet ik dat dit gewoon onderdeel is van het proces, niemand is zo perfect dat alles goed gaat en daarom had ik ook het plan opgevat om die ervaringen ook te delen. Maar toen ik een video van een niet-werkend resultaat op YouTube zette voelde dat op de één of andere manier niet helemaal tof. De wereld laten zien dat ik een prutser ben. Dan had ik liever nog wat aanpassingen gedaan totdat het wel werkte.
Dit weekend is er bijzonder weinig uit mijn handen gekomen, een paar baaldagen, wat te veel geconfronteerd met wat er niet goed gaat, dinsdag weer vergadering en dan wil ik toch wel wat laten zien.
Het grappige is dat het hele idee van twee apparaten nog steeds in mijn hoofd zit. Het blijkt dat ik die sterkere servo's die ik besteld heb alleen voor het horizontale draaien nodig heb en dat het verticale deel ook met zwakkere servo's kan. Qua onderdelen heb ik alles dus in huis. En daarnaast, ik denk er ook aan om mijn huidige versie (die ik al van voren af aan opnieuw begonnen ben) weer te herbouwen maar nu met wat meer precisie. Het idee wat ik in mijn hoofd heb staat nog redelijk sterk overeind en het feit dat het allemaal nog wat slordig en amateuristisch is zie ik als een behoorlijk probleem, totdat ik er aan denk dat ik tot voor een maand geleden nog geen eens een figuurzaag of een decoupeerzaag had en nul komma nul ervaring had.
Het is dus een kwestie van kijken naar wat ik bereikt heb, niet naar wat mislukt is. Want mislukkingen zin er altijd, tussen elk idee en elk resultaat zitten mislukkingen, verkeerde afslagen, stomme fouten, enzovoorts. En pas als je dat begrijpt krijg je het voor elkaar om een idee in een eindresultaat om te zetten. Denk ik.
En weer denk ik: Waarom zet ik dit op internet? Waarom laat ik mezelf niet beter zien dan ik ben, door alleen mijn successen te delen? Simpel: omdat dit mijn proces is.
Een paar foto's:
Dit was het houten kastje waar alles in zou komen. Alleen lag het kantelpunt vooraan waardoor het op te tillen gewicht behoorlijk hoog werd. Daarnaast werd het allemaal net te groot voor het uiteindelijke doel wat ik er mee had. Later heb ik deze versie om zeep geholpen en ben ik opnieuw begonnen, maar dan met het kantelpunt wat verder naar achteren.
Het mechaniekje voor de verticale beweging. Het concept is er, de zwakke servo kan dit aan, maar de speling tussen de tandwielen is te groot waardoor hij het gewicht net niet kan tillen...
Dit is met diaprojector. Het werkt hier net wel, maar toch niet helemaal.
Probleem is dus dat als je het ding draait, het zwaartepunt ook verschuift waardoor het allemaal net niet werkt.
Zoals het er nu naar uitziet moet ik het hele paneel inclusief tandwielen opnieuw maken, maar dan wat beter uitgemeten en met minder speling. Als het goed is ben ik dan klaar en kan ik met mijn andere duizend ideeën beginnen.
Maar nu even niet, nu even formule 1 kijken en nog even zien wat ik verder vandaag ga doen.
Het blijft grappig hoe verschillend ik ben in verschillende omgevingen. De afgelopen weken kwam ik er (weer) achter dat dat online ook zo is. Op weblogjes voel ik me prima, Twitter is helemaal mijn ding, maar op de één of andere manier ligt Facebook me blijkbaar helemaal niet. Ik zie alles van iedereen, iedereen ziet alles wat ik doe, ik reageer daar gewoon slecht op. En niet dat ik dan maar minder zeg, het is meer dat ik dan een flapuit word en het me allemaal niet zo veel meer kan schelen. En me schuldig voel over wat ik allemaal weet van iedereen.
En daarnaast, internet moet voor mij een weerspiegeling van mijn sociale leven zijn, niet een alternatief daarvoor. Op een bepaald moment leken mensen die ik al maanden niet gesproken heb heel dicht bij me te staan omdat ik meerdere keren per dag updates van ze zag, en vergat ik weer dat ik ook een heel aantal vrienden heb waar ik op de fiets bij op bezoek kan.
En hoe begint zoiets? Je meldt je aan op Facebook, beetje tegen mijn wil maar alles gebeurt daar dus je 'moet' wat. Daarna installeer je een Facebook-notificatie-programmaatje voor je computer, koop je een iPhone, een iPad, installeer je daar de Facebook apps op en zodoende heb je je sociale netwerk overal en altijd bij je.
De apps zijn verwijderd, facebook is voor mij eventjes gereduceerd tot een website. Mijn berichten die je er leest zet ik er automagisch via Twitter op. En wil ik een keer iets met de wereld delen dan schrijf ik een blogje. Want blogjes zijn veel leuker. Daar moet je voor zitten, daar maak je werk van, dat wordt alleen gelezen door mensen die op een link klikken.
