Het blijft grappig hoe verschillend ik ben in verschillende omgevingen. De afgelopen weken kwam ik er (weer) achter dat dat online ook zo is. Op weblogjes voel ik me prima, Twitter is helemaal mijn ding, maar op de één of andere manier ligt Facebook me blijkbaar helemaal niet. Ik zie alles van iedereen, iedereen ziet alles wat ik doe, ik reageer daar gewoon slecht op. En niet dat ik dan maar minder zeg, het is meer dat ik dan een flapuit word en het me allemaal niet zo veel meer kan schelen. En me schuldig voel over wat ik allemaal weet van iedereen.
En daarnaast, internet moet voor mij een weerspiegeling van mijn sociale leven zijn, niet een alternatief daarvoor. Op een bepaald moment leken mensen die ik al maanden niet gesproken heb heel dicht bij me te staan omdat ik meerdere keren per dag updates van ze zag, en vergat ik weer dat ik ook een heel aantal vrienden heb waar ik op de fiets bij op bezoek kan.
En hoe begint zoiets? Je meldt je aan op Facebook, beetje tegen mijn wil maar alles gebeurt daar dus je 'moet' wat. Daarna installeer je een Facebook-notificatie-programmaatje voor je computer, koop je een iPhone, een iPad, installeer je daar de Facebook apps op en zodoende heb je je sociale netwerk overal en altijd bij je.
De apps zijn verwijderd, facebook is voor mij eventjes gereduceerd tot een website. Mijn berichten die je er leest zet ik er automagisch via Twitter op. En wil ik een keer iets met de wereld delen dan schrijf ik een blogje. Want blogjes zijn veel leuker. Daar moet je voor zitten, daar maak je werk van, dat wordt alleen gelezen door mensen die op een link klikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten